Po miesiącu od procesu impeachmentu na prezydencie Zumie, który  wykorzystał środki państwowe do celów prywatnych stoi przed 800 innymi zarzutami korupcyjnymi. Prezydent odmówił zapłaty za swoje winny, natomiast stwierdził, że może rozważyć wyrok sądu. Główna grupa opozycja- Alians Demokratyczny jest oburzona i domaga się by prokuratura kontynuowała wymierzenie sprawiedliwościowi, które powinno być stosowane wobec wszystkich. Orzeczenie to jest kolejnym ciosem dla Zumy i rządzącego Afrykańskiego Kongresu Narodowego Republiki Południowej Afryki, w szczególności w związku ze zbliżającymi się wyborami lokalnymi w sierpniu.

W wyniku wojny domowej, która wybuchła w Sudanie Południowym w grudniu 2013, sudański prezydent Salva Kiir (część etnicznych Dinka'S) utworzyła rząd przejściowy rząd jedności składający się z byłego wiceprezydenta i lidera rebeliantów Rieka Machara (część etnicznych Nuer). Wojna domowa wybuchła w następstwie domniemanego zamachu dokonanego przez oddziały wojskowe Nuer i starć wzdłuż linii etnicznych. Unia Afrykańska(UA)przyjęła z entuzjazmem powstanie tymczasowego rządu w południowym Sudanie, które utworzone dostało w ramach porozumienia pokojowego, przygotowanego w sierpniu 2015 roku w następstwie ostrzeżenia USA i ogłoszeniu pomocy w przezwyciężeniu wszelkich nierozstrzygniętych kwestii. Priorytetowym zadaniem rządu jedności będą reformy skierowane na ochronę i odnowienie gospodarki oraz wyeliminowanie dążenia do dalszych aktów przemocy.

Sąd Najwyższy Papui-Nowej Gwinei orzekł, że  przetrzymywanie uchodźców i osób ubiegających się o azyl na wyspie Manus jest niezgodne z konstytucją. Australia wysyła do tego ośrodka migrantów, oczekujących na wydanie decyzji w sprawie przyznania azylu. Pięciu sędziów Sądu Najwyższego uznało, że przymusowe umieszczanie tych osób na Manus narusza konstytucyjne prawo wolności osobistej. Sąd zwrócił się do władz Papui-Nowej Gwinei i Australii, by wypracowały dwustronne porozumienie w sprawie opuszczenia ośrodka przez migrantów. Na wyspie przebywa obecnie około 850 osób, spośród których około połowa została uznana za legalnych uchodźców.

Po przedstawieniu przez premiera Abadiego 31 marca propozycji nowego technokratycznego rządu, iracki parlament zablokował nowy skład, uznając go za zdradę dla państwa. Abadi desperacko stara się uratować kraj przed zamieszkami. Mimo to protestujący coraz częściej zbierają się przed budynkiem parlamentu pod przewodnictwem szyickiego duchownego Moqtada al-Sadra. Abadi stara się na prośbę protestujących zamienić partyjnych ministrów na technokratów w celu polepszenia sytuacji państwa. Chce on powołać do władzy profesjonalistów, ekspertów i pracowników akademickich. Analitycy uważają, że winę za obecny kryzys polityczny ponosi sektariański radykalizm, a także nie znajdowanie rozwiązań dla chronicznych problemów państwa, takich jak korupcja, pogarszająca się sytuacja gospodarcza i intensyfikacja konfliktów wewnętrznych kraju. Mimo wsparcia premiera Abadiego przez międzynarodowe środowisko, ma on również wielu zwolenników wśród irackich polityków, choć sami irakijczycy opowiadają się za rozwiązaniem parlamentu i przeprowadzeniem nowych wyborów.

Dnia 26 kwietnia 2016 roku odbyły się kolejne prawybory w stanach Connecticut, Delaware, Maryland, Pensylwania i Rhode Island. Wyniki głosowania odzwierciedlały te, które miały miejsce w Nowym Jorku. Zgodnie z oczekiwaniami, prawybory we wszystkich tych stanach wygrał republikanin Donald Trump, zdobywającą zniewalająca przewagę nad swoimi kandydatami, czyniąc tym samym coraz mniej możliwe uzyskanie odpowiedniej ilości delegatów przez jego przeciwników w tzw. contested convention (spornej konwencji). Również Hillary Clinton zwyciężyła z Bernie Sanders we wszystkich stanach z wyjątkiem Rhode Island, tłumiąc tym samym wcześniejsze sukcesy Sanders. Pomimo faktu, że zwycięstwo Clinton jest już przesądzone, Sanders nadal będzie uczestniczył w wyścigu do czasu konwencji demokratów.

We wtorek 26 kwietnia stało się jasne, że dojdzie do nowych wyborów parlamentarnych w związku z decyzją króla Filipa VI o wstrzymaniu się od nominacji potencjalnego premiera. Ruch ten ma miejsce już po kilku próbach sformowania koalicji przez partie polityczne Hiszpanii. Próby stworzenia rządu koalicyjnego nie ustają od historycznych wyborów parlamentarnych z 20 grudnia zeszłego roku, kiedy tradycyjny system dwupartyjny został złamany, a nowe partie, takie jak lewicowa i obywatelska Podemos oraz liberalna, centroprawicowa Ciudadanos wkroczyły na scenę. Nowe wybory prawdopodobnie zostaną rozpisane na 26 czerwca 2016.