Przedstawiciele libijskiego rządu jednościowego (Rządu Porozumienia Narodowego), popieranego przez ONZ, pomimo całkowitej blokady powietrznej zorganizowanej przez nieuznawany parlament Powszechnego Kongresu Narodowego, dotarli do Trypolisu na łodziach i rozpoczęli pracę w zabezpieczonej bazie morskiej. Celem zorganizowanej przez opozycję blokady było niedopuszczenie do tego, aby rząd jednościowy pojawił się w stolicy, a także podważenie jego legitymizacji i wprowadzenie własnego Rządu Ocalenia Narodowego. ONZ i kraje Zachodu uznają libijski rząd jednościowy za jedyny prawowity, a jego utrzymanie jako krok w kierunku zakończenia obecnego impasu politycznego oraz utworzenia zjednoczonego frontu przeciwko Państwu Islamskiemu. Przed podjęciem kompleksowej operacji wojskowej w Libii przeciwko ISIS, ONZ w dalszym ciągu oczekuje na to, aby Rząd Porozumienia Narodowego został oficjalnie zaakceptowany. Stałoby się to w wyniku uzyskania aprobaty ze strony uznawanego przez społeczność międzynarodową parlamentu (Izby Reprezentantów) w Tobruku.

Po roku oczekiwania premier Iraku Haider al-Abadi wywiązał się z obietnic wyborczych dotyczących walki z korupcją. 31 marca Abadi zredukował liczbę członków swojego gabinetu z 22 do 16 ministrów oraz przedstawił 14 nowych nazwisk do zaaprobowania przez parlament. W nowym gabinecie pozostali jedynie dotychczasowi minister obrony i minister spraw wewnętrznych. Po zapowiedziach zmian sześć tygodni temu, działania antykorupcyjne były nieustannie odkładane, co spowodowało wybuch ulicznych protestów. Na ich czele stanął antyamerykański duchowny szyicki Moqtada al-Sadr. W związku z niepokojami społecznymi, iracki parlament przedstawił premierowi Abadiemu ultimatum, grożąc, że jeśli nie podejmie działań przed 30 marca, złożony zostanie wniosek o wotum nieufności dla obecnego rządu. Ultimatum przyczyniło się do powołania nowego technokratycznego gabinetu.

Kurdyjskie organizacje polityczne w Syrii zdecydowały się podjąć starania na rzecz utworzenia własnej autonomii na północy kraju, w następstwie pominięcia ich podczas rozmów pokojowych między syryjskim rządem a opozycją, odbywających się pod auspicjami ONZ w Genewie. Kurdyjska partia Unia Demokratyczna (PYD) nie zabiega wyłącznie o proklamowanie kurdyjskiego regionu, ale chce również dążyć do zmiany ustroju całej Syrii na federalny. W opinii Kurdów, byłoby to najlepsze rozwiązanie, pozwalające zapobiec podziałowi Syrii pomiędzy zwalczające się ugrupowania. Kurdyjskie siły zbrojne, znane również jako Ludowe Jednostki Obronne (YPG), są jednymi z najważniejszych formacji w konflikcie domowym w Syrii, lecz zostały pozbawione głosu w toczących się rozmowach na temat przyszłości kraju. 

15 marca 2016 roku prezydent Rosji Władimir Putin ogłosił natychmiastowe wycofanie większości sił zbrojnych z Syrii. Zakończenie rosyjskiej misji, która rozpoczęła się we wrześniu 2015 roku, zbiegło się w czasie z rozmowami pokojowymi w Genewie, trwającymi od lutego br. Może to być postrzegane jako oznaka wiary Rosji w swój sukces – uchronienie reżimu Assada przed upadkiem oraz uzyskanie szczególnego statusu podczas rozmów pokojowych. Wycofanie się Rosjan z Syrii może być też próbą zmuszenia Assada do wynegocjowania porozumienia pokojowego.

Minister sprawiedliwości Egiptu Ahmed al-Zind został zwolniony po tym, jak w piątkowym wywiadzie telewizyjnym stwierdził, że aresztowałby samego proroka Mahometa, jeśli ten złamałby prawo. Następnego dnia przeprosił za swoje słowa, lecz mimo to został zdymisjonowany przez premiera Sherifa Ismaila.

Główna opozycyjna gazeta w Turcji - „Zaman” rozpoczęła publikowanie prorządowych treści. Władze stłumiły protest w obronie wydawnictwa, używając przeciwko demonstrującym armatek wodnych i gazu łzawiącego. Interwencję przeprowadzono na mocy wyroku sądowego, stanowiącego, że gazeta ma zostać poddana pod nadzór administracyjny. Medium wydawane w nakładzie około 650 000 egzemplarzy jest powiązane z Ruchem Gülena, wcześniejszym sojusznikiem partii Sprawiedliwość i Rozwój (AKP) prezydenta Recepa Tayyipa Erdogana. Ostatni atak to tylko kolejna z wielu podjętych przez rząd AKP akcji represyjnych przeciwko mediom nie sprzyjającym przywódcy. Liderzy państw Unii Europejskiej nie wyrazili oficjalnego stanowiska w tej sprawie, co jest związane z potrzebą porozumienia z Ankarą w kontekście kryzysu migracyjnego.